Hayat bir tiyatro sahnesi derler hep. Bizler de onların sürekli değişen oyuncuları. Gerçekten de öyle. Oyun hep devam eder, duraksamadan. kimin başrolde olduğu, hangi kesiti seyrettiğinizle alakalıdır. Anlayacağınız, hepimizin başrolde olduğu kendimize ait oyunlarımız var. Birbirimizin oyunlarında da rol alırız, ama başrolde olduğumuz tek bir oyun vardır, kendi hayatımız. Tek perde… Tek Oyun…
Bu oyunlarda oynayıp oynamamak gibi bir şansımız bulunmamaktadır ne yazık ki.. Yönetmen rolleri daha biz doğmadan belirlemiş çünkü. nemli olan bu rolü oyunun sonuna kadar nasıl oynayacağımız.
Kimi zaman kendimizi oynuyoruz bu oyunda, kimi zaman bir başkası gibi davranıyoruz. Hatta bazen başkası gibi oynamaya öyle kaptırıyoruz ki, kendimizi oynamayı unutuyoruz. Rolümüzü unutuyor, başkalarının hayatını yaşıyoruz. Başrolü oynamak varken yardımcı oyuncuyu taklit ediyoruz.Oysa kendi oyununda kendini oynamak kadar rahat ve zahmetsiz bir iş olabilir mi sizce? Zor olanı neden seçiyoruz acaba?
Ben doğduğumdan beri kendi oyunumda kendimi başarıyla oynadığımı düşünüyorum, bir alaylı olarak. Çünkü biz doğmadan önce kimse oynamayı öğretmiyor bize, oyunda oynaya oynaya ısınıyoruz rolümüze. Şimdi bu işi profesyonelce yapmanın ilk ufak adımını attım. Artık haftasonları tiyatro atölyesinde sizlere karşı oynama kabiliyetimi geliştireceğim. Hadi bakalım hayırlısı…
Can Demirağ